పిల్లల పెంపకం

ప్రపంచంలో మొట్టమొదటగా అతి కష్టమైనది ఆత్మానుభవం.

తరువాత పిల్లల పెంపకం.

ఉట్టికి ఎగురలేనమ్మ స్వర్గాన్ని కోరుకున్నట్లు తామెవరో తాము తెలియనివాళ్ళు పిల్లలను ఎలా పెంచగలరు?

తన్ను తాను తెలుసుకున్న తరువాతే నిజానికి పెళ్ళి చేసుకోవాలి; పిల్లల్ని కని పెంచాలి. ఆత్మజ్ఞానం లేని వాళ్ళు పిల్లల్ని కనవచ్చు కానీ వాళ్ళను పెంచే అర్హత వారికుండదు. పూర్వపు రోజుల్లో గురుకులాల్లో పిల్లలందరూ పెరిగినట్లు ఈ రోజుల్లో కూడా అలాగే జరగాలి.

ఏ ప్రాణైన ఒక ప్రాణిని పుట్టించగలదు. అది ప్రాణి యొక్క గొప్పదనం కాదు. అది ప్రకృతి యొక్క మహత్తు. అలాగే మానవుల జననం కూడానూ ప్రకృతి సహజంగానే జరుగుతూ వుంటుంది. అయితే, మానవుల పెంపకం అనేది కేవలం శరీరాల పెంపకం కాజాలదు. మేధా సంపన్నత్వం సమకూరాలి. కనుక, పూర్ణ వికాసులైన మానవుల వల్లనే ఆ పెంపకం సాధ్యం.

మేధస్సు యొక్క పూర్ణ వికాసం అన్నది ఆత్మానుభవం ద్వారానే మొదలవుతుంది. క్రమక్రమంగా ఆత్మ విజ్ఞానం లో నిష్ణాతులయినప్పుడే అది పరిపూర్ణం అవుతుంది. ఈ సిద్ధాంతాన్ని 2500 సం||కు పూర్వం సోక్రటీస్ విశేషంగా ప్రవచించాడు. పిల్లల పెంపకం అన్నది ఆయన యొక్క అతి ముఖ్యమైన్ బోధానాంశం.

హిందూ ధర్మంలో కూడానూ బ్రహ్మచర్యాశ్రమం తరువాతే గృహస్థాశ్రమం ధర్మంగా నిర్వచించబడింది. బ్రహ్మజ్ఞానంలో చరించే వాళ్ళే బ్రహ్మచారులు. శిశుత్వం పోయి బాలత్వం వస్తూనే – నేటి బాలురే రేపటి పౌరులు కనుక – ఆ బాల బాలికలకు ఉపనయన కార్యక్రమం నిర్వహించడమే హిందూధర్మంలో ప్రధానాంశం.

ఉపనయనం అంటే మూడవ కన్ను అని కూడా అంటాం. దివ్య దృష్టి, దివ్యశ్రవణం, దివ్యయానం మొదలైనవన్నీ దీని క్రిందికే వస్తాయి.

బ్రహ్మోపదేశం చేస్తారు అంటే తత్త్వమసి, నువ్వే దేవుడు, అహం బ్రహ్మాస్మి, నేను దేవుడు అన్నవి ప్రభోధిస్తారు. అయితే మూడవకన్ను అన్నది ధ్యానాభ్యాసం ద్వారానే అంకురిస్తుంది. ధ్యానయోగం అంటే చిత్తవృత్తి నిరోధం. ఇది కేవలం ఆనాపానసతి లేక శ్వాస మీద ధ్యాస ద్వారానే సాధ్యం.

శిశుత్వం పోయి బాలత్వం వస్తూనే బాలబాలికలందరూ ప్రప్రథమంగా బ్రహ్మోపదేశం చేసి ధ్యానభ్యాస తీరుని వారి జీవితంలో ప్రవేశపెడతారు. బాలత్వం ఐదు సం||లు వుంటుంది. ఏడు సం||లు వయస్సు తర్వాత బాలబాలికలు యువాస్థలో ప్రవేశిస్తారు. మరో ఏడు సంవత్సరాలలో పూర్తిగా బ్రహ్మజ్ఞానులై విలసిల్లుతారు; బ్రహ్మచారి, బ్రహ్మచారిణులవుతారు. యువావస్థలో ప్రవేశిస్తునే దేహ ప్రకృతి పరంగా నూతన సృష్టి కార్యక్రమానికి తగిన శక్తి సామర్ధ్యాలు వస్తాయి. కనుక గృహస్తాశ్రమానికి వెంటనే వెళ్ళవచ్చు. కానీ, యువావస్థ ముగిసే వరకూ అంటే బ్రహ్మజ్ఞానం పూర్తి కానంత వరకూ గృహస్థాశ్రమంలో ప్రవేశించరాదు.

యువత్వ ప్రారంభంలోనే బ్రహ్మోపదేశమూ, ఉపనయన కార్యక్రమాలు జరిగి, బాల వయస్సలో పూర్తిగా ధ్యానాభ్యాసమూ, జ్ఞానాభ్యాసమూ జరిగి, యవ్వన వయస్సులో ప్రవేశించే తరుణానికి పూర్తి బ్రహ్మచారులై, బ్రహ్మచారిణులై దేహధారుఢ్యంతో పాటు ఆత్మధారుఢ్యం కూడా సంపూర్ణంగా కలిగివుంటారు. అలాంటి వారు వెంటనే గృహస్థాశ్రమం స్వీకరించి నూతన శిశువులను ప్రకృతి ఒడిలోంచి లాగి వారు శిశుత్వంలో వున్నప్పుడు వారి శరీర పోషణ సక్రమంగా చూసుకుంటూ, వారు కూడా యువ వయస్సులోకి రాగానే వారి ఆత్మోన్నతికి కూడా కారణభూతులౌతు ఈ విధంగా సరియైన పిల్లల పెంపకం జరుగుతుంది.

ఆత్మవిద్య ఉన్నవాళ్ళే ఆత్మానుభవం ఉన్నవాళ్ళే అనేకానేక లోక విద్యలనూ అతి సులభంగా వశం చేసుకోగలరు. నేర్చుకున్న లోక విద్యలను తమ ప్రౌఢదశల్లో, తమ వృద్ధ దశల్లో లోక కళ్యాణప్రదంగా వినియోగించగలరు.

ఆత్మవిద్యలేని మూర్ఖులు తమ విద్యలను వినాశనం కొరకే వినియోగిస్తారు. ప్రపంచ వ్యాప్తంగా గతంలో జరిగిన దౌర్జన్యాలూ, దోపిడీలూ, మారణహోమాలూ, మరి ప్రస్తుతం జరుగుతూన్నదౌర్జన్యాలూ, దోపిడీలూ, మారణహోమాలూ, ఇవన్నీ కూడా పిల్లల పెంపకం సరిగ్గా లేనందుకే గదా. జన్మతః స్వచ్చమైన పిల్లల స్వార్ధపూరితులై, అస్వచ్ఛమైన పెద్దలుగా మారినందుకే గదా.

ప్రకృతి ఒడిలోంచి వచ్చిన ప్రతి శిశువూ స్వచ్ఛమైనదే. అత్యంత సుద్ధమైనదే. కానీ, మూర్ఖపు తల్లిదండ్రుల చేతిలో, మూర్ఖపు సంఘం యొక్క అజ్ఞాన వాతావరణంలో పెరిగిన శిశువులు తమ తల్లిదండ్రులను పోలిన, తమ సంఘానికి పోలిన మూర్ఖుల్లానే తామూ తయారవుతారు. యథా రాజా తథా ప్రజా కదా

సరియైన పిల్లల పెంపకంలో ఉండే అంశాలు విశ్లేషించుకుందాం.

1. శిశు అవస్థలో ఉన్నప్పుడు సరియైన ఆహారం ఇవ్వాలి; అంటే కేవలం శాకాహారం మాత్రమే అలవాటు చెయ్యాలి.
2. తల్లి ఎప్పుడూ శిశువును వదిలి ఉండరాదు; విధిలేని పరిస్థితుల్లో తప్ప మామూలు పరిస్థితుల్లో శిశువులు తల్లిదండ్రుల దగ్గరే పెరగాలి.
3. బాల్యావస్థలో ప్రవేశిస్తూనే నూతన బాలబాలికలకు బ్రహ్మజ్ఞానం ప్రభోధించాలి; వారి చేత ధ్యానాభ్యాసం చేయించాలి; వారి ధ్యానానుభవాలను శ్రద్ధతో గ్రహించాలి.
4. యువావస్థారంభంలో బ్రహ్మజ్ఞానంతో పాటు లోక విద్యలు కూడా ప్రారంభం చేయాలి.
5. బాలబాలికలను బాల బాలికలుగా చూడకూడదు. వారు కూడా ఎన్నో జన్మల నుంచి ఎన్నో అనుభవాలను పొందిన ఎందరో మహాత్ములై వుండవచ్చు. ఉంటారు, ఏ పుట్టలో ఏ పాము ఉన్నదో గదా, కొద్దిమంది బాలబాలికలే ప్రథమ మానవ జన్మల్లో వుండినవారు ఉంటారు. చిన్న పిల్లలతో వ్యవహరిస్తున్నప్పుడు, పెద్దవాళ్ళతో ఎలా వ్యవహరిస్తామో అలానే వ్యవహరించాలి. వాళ్ళ ఇష్టాయిష్టాలు తెలుసుకోవాలి. మన ఇష్టాయిష్టాలు వాళ్ళపై రుద్దకూడదు.
6. పిల్లలను నిర్భయులుగా చేయడం పెద్దవాళ్ళ ప్రప్రథమ కర్తవ్యం; సర్వ విద్యా పారంగతులుగా సకల కళాకోవిదులుగా చేయడం పూర్ణ ఉద్దేశ్యం.
7. నేటి సూక్షాన్నీ నాటి గురుకులాలుగా తయారవ్వాలి. నాటి గురుకులాలలో ధ్యానం ప్రథమ స్థానాన్ని అక్రమించుకుని ఉండేవి. నేటి స్కూళ్ళలో కూడానూ అవన్నీ తిరిగి ప్రథమ స్థానాన్ని ఆక్రమించాలి.
8. పిల్లల కోకొల్లలుగా ప్రశ్నలు వేస్తూ వుంటారు. ప్రశ్నలకు సరియైన సమాధానాలు తెలిస్తేనే ఇవ్వాలి. తమకు తెలియకపోతే తెలిసిన వాళ్ళ దగ్గరకు వాళ్ళను పంపించాలి. అంతేకానీ వాళ్ళ జ్ఞాన పిపాస మీద నీళ్ళు చల్లకూడదు.
9. పిల్లల్లో పోటీ తత్వంతో పాటు, పోటీ లేని తత్వం కూడా సరిసమానంగా వృద్ధి చెందుతుంది.
10. పిల్లల్ని ఏకాంతంగా అప్పుడప్పూడూ వదిలేయాలి. మానవ జీవితం లేక ఏ ప్రాణి జీవితమైనా ఎప్పుడూ ఏకాంతమే కదా. రాబోయే ఏకత్వానికి చిన్నప్పుడే బీజం వేయాలి.
11. నిర్ణీత సమయాలలో పిల్లలకు మౌనాన్ని నిర్దేశించాలి. ఈ విధంగా ఎన్నో ఎన్నో మౌలిక సూత్రాలున్నాయి పిల్లల పెంపకం విషయంలో. ప్రకృతి పరంగా వున్న తల్లిదండ్రులు నిజమైన తల్లిదండ్రులుగా మారాలి. ప్రతి తల్లీ – ప్రతి తండ్రీ నిజమైన తల్లీ, నిజమైన తండ్రిగా మారిన రోజు ఈ భువి దివి గా, మారిపోతుంది. అంతవరకు అది అసంభవం.