| భగవద్గీత 2-27
“ జాతస్య హి ధ్రువో మృత్యుః ధ్రువం జన్మ మృతస్య చ | తస్మాదపరిహార్యే உర్థేన త్వం శోచితుమర్హసి || ” |
పదచ్ఛేదం
జాతస్య – హి – ధ్రువః – మృత్యుః – ధ్రువం – జన్మ – మృతస్య – చ – తస్మాత్ – అపరిహార్యే – అర్థే – న – త్వం – శోచితుం – అర్హసి
ప్రతిపదార్థం
హి = ఎందుకంటే ; జాతస్య = పుట్టినవాడికి ; మృత్యుః = మరణం ; ధ్రువః = నిశ్చయం ; చ = అంతేకాక ; మృతస్య = మరణించినవానికి ; జన్మ = పుట్టుక ; ధ్రువం = తప్పదు ; తస్మాత్ = అందువల్ల ; అపరిహార్యే = తప్పించ వీలుకాని; అర్థే = విషయంలో ; త్వం = నువ్వు ; శోచితుం = శోకించడానికి ; న అర్హసి = అర్హుడవు కావు
తాత్పర్యం
“ పుట్టినవానికి మరణం తప్పదు; మరణించినవానికి పుట్టుక తప్పదు; తప్పించుకోవడానికి వీలులేని ఈ విషయంలో నువ్వు దుఃఖించడం తగదు. ”
వివరణ
“ అన్నింటికంటే ఆశ్చర్యకరమైన విషయం ఏమిటి ? ”
అని యక్షప్రశ్నలలో యక్షుడు యుధిష్టరుడిని అడుగుతాడు.
“ చుట్టుపక్కల అందరి మరణాలను చూస్తూనే ఉన్నా …
‘ నేను మాత్రం చావను ’ అనుకుంటాడు మనిషి.
అదే అన్నింటికన్నా ఆశ్చర్యకరమైన విషయం! ” అని జవాబిస్తాడు ధర్మరాజు.
మనం రోజూ చూస్తూనే ఉంటాం గర్భస్థ శిశువుగా, రోజుల పసిగ్రుడ్డుగా
పసిప్రాయంలోనే “ అకాల మృత్యువాత ” పడి మరణించే వారిని.
అలాగే యవ్వనంలో, ప్రౌఢ ప్రాయంలో ఉన్నవారి దగ్గరనుండి
వృద్ధాప్యంలో ఉన్న వారి వరకూ వివిధ వయస్సుల్లో ఉన్నవాళ్ళు
రోజుకు కోకొల్లలుగా చనిపోతూనే ఉంటారు.
ఇన్ని చూస్తూనే ఉన్నా, “ మన దగ్గరకు మాత్రం మృత్యువు రాదు ” అన్న
భ్రమలో ఉంటూంటాం మనం !
చనిపోయిన తన కొడుకు శవం తీసుకువచ్చి బుద్ధుని ముందు ఉంచి,
ప్రాణం పోయమని ప్రాధేయపడుతుంది ఒకానొక తల్లి.
“ చావు అన్నదే లేని ఇంటి నుంచి కొన్ని ఆవగింజలు తెస్తే,
వాటితో ఆ బిడ్డను బ్రతికిస్తాను ” అంటాడు బుద్ధుడు.
“ ఇంతేనా, వెంటనే తెస్తా ” అని బయలుదేరుతుంది పాపం ఆ తల్లి …
తిరిగి తిరిగి అసలు సత్యం తెలుసుకుంటుంది.
పుట్టినవారు చావక తప్పదు ; చనిపోయిన వారు తిరిగి జన్మించక తప్పదు.
వచ్చేవారు పోక తప్పదు ; పోయేవారు రాక తప్పదు.
చక్రం తిరిగినప్పుడు క్రిందనున్నది పైకి వస్తుంది.
పైన ఉన్నది క్రిందకి వస్తుంది.
భూలోకంలోని వారు స్వర్గలోకం లోకి వెళ్తారు.
స్వర్గలోకంలోని వారు భూలోకానికి వస్తారు.
ఈ చక్రభ్రమణానికి ఏడవడం ఎందుకు ?
ఇది మనకోసం మనం ఏర్పరచుకున్న చక్రభ్రమణం.
చిన్నప్పుడు మనం పాఠాశాలలకు వెళ్ళి తరగతి తరువాత తరగతి పూర్తిచేశాం కదా !
అలాగే ఈ భూలోకం కూడా ఆత్మజ్ఞానార్థం ఏర్పడిన అద్భుత పాఠశాల !
ఇక్కడికి వస్తాం. కొన్నాళ్ళుంటాం, కొంత నేర్చుకుంటాం, వెళ్ళిపోతాం !
క్రొత్త క్రొత్త పాఠాలు నేర్చుకోడానికి అనువుగా ఉండే
వేరు వేరు ప్రదేశాల్లో, వేరు వేరు లోకాల్లో మళ్ళీ మళ్ళీ పుడతాం.
ఇలా వస్తూ ఉంటాం, పోతూ ఉంటాం;
కాబట్టి ఇదేమీ తప్పించుకోవలసిన విషయం కానే కాదు.
జన్మపరంపరలో పుట్టుకకు సంతోషం …
మరణానికి శోకం వెలిబుచ్చడం అంటే …
“ మనం సత్యాన్ని తెలుసుకోలేదు ” అని అర్థం !
“ ఇంకా అజ్ఞానం పోలేదు ” అని అర్థం !
ఏ క్షణంలోనైనా చావు రావచ్చు …
కనుక ప్రతిక్షణంలోనూ పూర్తిగా జీవించాలి.
ప్రతిక్షణంలోనూ పూర్తిగా జీవించేవాడే బ్రహ్మజ్ఞాని …
ఒకానొక పండితుడు !
మన రాకలు, మన పోకలు మన చేతుల్లోనే వున్నాయి.
వాటికి మనమే సృష్టికర్తలం.
“ అమ్మ పుట్టించింది కాబట్టి నా రాక అమ్మ చేతుల్లో ఉంది ” …
“ నా పోక పైవాడి చేతుల్లో ఉంది ” అనేవి స్థూలదృష్టిలోని సత్యాలు.
కానీ సూక్ష్మదృష్టిలో, దివ్యదృష్టిలో అవి అసత్యాలు.